'Wij zijn de schakel tussen huisarts en ziekenhuis met de cliënt in het midden'
Met een schat aan ervaring in de ziekenhuiszorg en bezoeken aan huis startten neurologieverpleegkundigen Henneke van Beek en Sandra Storck van Zorggroep Oude en Nieuwe Land twee jaar geleden met de vakgroep Niet-aangeboren Hersenletsel (NAH). ‘De cognitieve veranderingen die een herseninfarct of een hersenbeschadiging bij iemand teweegbrengt zijn nog altijd te weinig in beeld. Zowel bij de cliënt als bij de familie. Want je ziet het niet,’ aldus van Henneke.
Een man van middelbare leeftijd uit Emmeloord wordt getroffen door een beroerte. Hij herstelt voorspoedig en wil weer aan het werk. Als enige elektricien in het bedrijf voelt hij zich namelijk extra verantwoordelijk. ‘Ik kan niet meer thuis zitten,’ zegt hij. Henneke weet hem te overtuigen om toch nog zijn rust te pakken en de tijd te nemen voor herstel. ‘Veel NAH-cliënten hebben onvoldoende inzicht in hun mogelijkheden. Ze overschatten zich vaak nog.’ Het is één van de vele voorbeelden die de neuroverpleegkundigen in het dagelijks leven tegen komen. Die bezoeken veel cliënten thuis. Sandra: ‘Eerst werkten we nog in de wijkteams met niet-aangeboren hersenletsel als aandachtsveld. Maar we merkten dat de behoefte aan extra ondersteuning bij cliënten én hun omgeving toenam. Ook de ziekenhuizen kwamen steeds vaker met vragen. Toen zijn we als vakgroep NAH begonnen.’ Op verzoek geven ze ook scholingen aan collega’s en andere belangstellenden. En overal draait het om de vraag: Hoe ga je om met mensen met NAH?
Verschuiving
Het duo signaleert een duidelijke verschuiving. ‘Vroeger kreeg men een beroerte en lag je drie maanden in het ziekenhuis en uiteindelijk kon je in een verpleegtehuis belanden. Dat betrof vaak oudere mensen. Nu overkomt het ook steeds vaker jongere mensen. Dit kan ook met hun levensstijl te maken hebben en dus geven wij hier ook voorlichting in. En dan is er nog het spanningsveld met instanties als het UWV die vaak al snel vinden dat mensen weer aan het werk kunnen, terwijl wij signaleren dat dat absoluut nog niet kan,’ legt Sandra uit. Om die reden zoeken Sandra en Henneke veelvuldig het contact. Ze bezoeken de ziekenhuizen om de laatste ontwikkelingen uit te wisselen, Hersenletseltrefpunten waar lotgenoten elkaar ontmoeten en er is een goede samenwerking met het Neuronetwerk in de Noordoostpolder.
Carrefour
De neuroverpleegkundigen zijn bijzonder actief in de Noordoostpolder en op Urk. Henneke: ‘Daarbij hebben ze ook veel contact met mantelzorgorganisaties Carrefour en Caritas.’ Sandra vult haar collega aan: ‘Wij komen bij de mensen die net of al langer met hersenletsel te kampen hebben gehad. Er is altijd een enorme breuklijn zichtbaar van de persoon voor en na het letselmoment. Alles is dan anders en hoe ga je hiermee om, ook als mantelzorger. Wij geven de mensen wel altijd advies om zich aan te melden bij Carrefour of Caritas. Zijn ondersteunen de mantelzorgers.’ Zo deden ze dat ook bij een 56-jarige vrouw in de polder. Ze was huisvrouw en zorgde voor haar vier opgroeiende kinderen. ‘Toen kreeg ze een herseninfarct dat gigantische veranderingen teweegbracht,’ vertelt Henneke. ‘Ze was extreem vermoeid en zag als een berg op tegen eten koken of stofzuigen. Haar man snapte het niet. Toen zijn we met hele gezin bij elkaar gaan zitten. Door uit te leggen wat er in de hersenen van hun vrouw en moeder gebeurd is kwam er begrip en nu helpen ze allemaal mee.’
Schakel
Henneke en Sandra willen dat door goede voorlichting over het ziektebeeld cliënten weer de regie over hun leven terug krijgen. Tenslotte zijn zij het vertrouwen in hun lichaam compleet kwijt en dat heeft heel veel impact, ook op de naasten. Sandra: ‘Doordat we laagdrempelig zijn en de tijd kunnen nemen bij de cliënt kan deze ons zien als de schakel tussen huisarts en ziekenhuis. Met de cliënt in het midden.’
Foto:Sandra Storck (l) en Henneke van Beek: neurologieverpleegkundigen met het hart op de goede plaats.
