Joop kwam door dwangneurose niet meer van de bank: ‘Ik was een gevangene van mezelf’

Zes jaar lang kwam Joop van den Dolder (66) alleen van de bank af om naar de wc te gaan. Alleen op deze manier had hij zijn smetvrees en dwangneurose onder controle. Thuisbegeleider Ada Ent trof een ernstig vervuilde, vermagerde en in zichzelf gekeerde man. Met doorzitplekken van het vele zitten. “Ik was een gevangene van mezelf”, blikt Joop terug.

“Ik had erg last van dwang en dat maakt je immobiel”, zegt Joop vanaf zijn bank. “Het begon met smetvrees. Dat ik zoveel keer mijn handen moest wassen.” Hij kon er eigenlijk altijd redelijk goed mee leven, al was hij van kleins af aan wankel. “Er waren ook periodes bij dat het gewoon lekker ging en ik niet zo’n last had van mijn dwang. Het sluimerde….”

Doodgaan
Ada: “Toen je moeder 13 jaar geleden plotseling overleed, kreeg je een terugval en dat ging je opvullen met dwang. Je kwam letterlijk niet meer van de bank af en dat vijf, zes jaar lang.’ Joop: ‘Ik was compleet uit het veld geslagen.”

“Hij sprak veel over doodgaan”, blikt Ada terug. Totdat ik op een dag het raam open moest laten, maar daar was het echt veel te koud voor. ‘Straks ga ik dood door koolmonoxide’, riep hij boos. Hij heeft namelijk nog een gaskachel. “Nou, dat wil je toch”, riep ik.” Joop: “Dat was wel een keerpunt voor mij.’

Stapje voor stapje
Ada vult aan: “Joop is al te veel gepamperd. Door zijn moeder, maar ook door een buurman die geld voor hem pinde, boodschappen deed en hem ’s avonds een gefrituurde hamburger bracht. Dat was zijn leven.” Joop: “Ik zag dat toen als hulp.”

Ada is sinds zes jaar bij hem betrokken en stapje voor en stapje voor stapje werken ze er naar toe dat Joop zelf weer dingen oppakt. “Toen hij me eenmaal vertrouwde, hebben we de zorg ingezet. Eerst alleen voor het wassen van zijn gezicht en het behandelen van zijn doorzitplek. Nu doucht Joop één keer per week en trekt hij twee keer per week schone kleding aan.”

Weer buiten
Joop komt weer buiten. Alleen met Ada. “Zonder haar ga ik nergens heen”, zegt hij. Om de week doen ze samen boodschappen, andere keren gaan ze wandelen, ergens iets te drinken of naar het graf van zijn ouders.  “Duurde het eerst een uur voordat we naar buiten konden, nu is dat een halfuur. Joop checkt nog maar twee keer de dingen en niet meer acht keer”, vertelt Ada.

Het gaat goed met Joop. Hij verzorgt zichzelf weer, eet gezond dankzij maaltijdservice, komt weer buiten en is door medicijnen rustig in zijn hoofd. “Ik ben dankbaar dat we hebben doorgezet”, zegt Joop. “Ik ben een ander mens.” Ada: “Het is mooi om te zien hoe hij met héél kleine stapjes vooruitgaat. Het is mijn drijfveer om mensen weer in het leven te zetten, dat ze zelf weer dingen oppakken en het leven weer zinvol wordt. Vooruitgang zien, hoe klein ook soms, maakt voor mij het verschil. Daar word ik een blij mens van!”

Joop op de bank waar hij zes jaar lang niet vanaf kwam.

Meer informatie over thuisbegleiding vind je op: https://zorggroep-onl.nl/praktische-thuisbegeleiding