"Een kind verliezen kun je nooit een plekje geven"
Net als de Zorggroep mag ook Marie Helbers-Apeldoorn in 2021 haar 75e verjaardag vieren. Sinds 2018 woont zij naar volle tevredenheid in Nieuw Clarenberg te Vollenhove.
Marie zag op 22 juli 1946 in Zwartsluis het levenslicht. Lang woonde ze er niet. “Mijn vader had heimwee naar Vollenhove. Dus daar heb ik mijn hele leven verder gewoond,” vertelt ze vanaf haar bed dat in de woonkamer voor het raam is gezet. Lever- en hartfalen kluisteren haar aan het bed, de zuurstoftank binnen handbereik. “Mijn vader was eerst visser op zee,” gaat ze verder. “Later werkte hij ’s winters in de aardappelsorteerderij en ’s zomers in de grasdrogerij. Moeder runde het huishouden dat uit acht kinderen bestond.” Als scholier was Marie niet bepaald een bolleboos. “Ik ben vroeg van de Huishoudschool in Vollenhove gegaan want ik wilde niet. Toen ben ik gaan werken in een naaiatelier in Zwolle. Herenconfectie. Maakte ik pakken en regenjassen.”
Lief en leed
Dan de liefde. Man Wim ontmoet ze in haar tienerjaren in het plaatselijke cafetaria. “Dat ging vroeger zo. Daar kwamen de jongens en meiden,” legt Marie uit. “Ik ben met Wim mee gegaan om een vriendin te pesten. Zij wilde met hem uit en ik zei: ‘Als ik dat wil ga ik zo met hem uit.’ Mijn vriendin zei daarop: ‘Die kans krijg je nooit!’ Nou, mooi wel dus!” Ze moet er nog om lachen. Uit het huwelijk komen vier kinderen voort. Lief en leed worden gedeeld. Het lief: “Dat we altijd gelukkig geweest zijn en alles samen deelden,” concludeert Marie. En het leed? “Een kind verliezen.” Ze knikt naar de foto op de vensterbank. “Hij belde op een zondagochtend en vertelde dat hij zo’n pijn op de borst had. En in zijn linkerarm. Mijn man die zelf een hartaandoening had riep meteen: “Wil je wel als de donder maken dat je naar de dokter gaat! Maar wat doet meneer? Die gaat op z’n dooie akkertje een afspraak maken. Op weg naar de dokter overleed hij aan een hartstilstand. Hij zou 31 jaar worden. Zoiets kun je nooit een plekje geven. Je vraagt je altijd af: waarom?”
Negen levens
Na een val met enkele breuken kwam Marie drie jaar geleden in Nieuw Clarenberg. Man Wim was even daarvoor overleden. Vaste maatje vanaf dat moment: huispoes Miep. De twee waren onafscheidelijk. “Ik heb het prima hier. Overal is tijd voor. Ik ben niet veeleisend dus daarom zijn ze hier ook zo gek met mij,” zegt ze lachend. Een paar uurtjes per dag kom ze van bed. “Als ik dan geen pijn heb, pak ik mijn kleurboek. Dat vind ik fijn om te doen. En ik kijk graag naar Engelse misdaadseries.” Bezoek krijgt ze van haar kinderen. Wanneer ze de kleinkinderen voor het laatst gezien heeft, weet ze niet meer. “Dat valt me wel wat tegen. Maar ik ga ze niet smeken.” Verpleegkundige Jolanda is blij met Marie. “Ze is als een kat met negen levens,” lacht ze. “Nog voor er goed en wel getest werd, kreeg ze corona. Maar ze heeft het wonderwel doorstaan.” Voor Marie heeft het leven inmiddels wel veel glans verloren. “Ik ben eigenlijk wel klaar met mijn leven,” bekent ze eerlijk. “Maar de dokter is het er niet mee eens. Ik heb een mooi leven gehad. Zou het zo weer over doen.” Een verpleegkundige komt de kamer binnen om een pilletje te brengen. “Deze mevrouw is wel bijzonder voor ons hoor!” zegt ze ongevraagd. “We zijn allemaal gek met Marie.” Die lacht. “En ik met jullie!”
