‘Ik mis de gesprekjes die ik vroeger had’

“Eenzaamheid bij ouderen komt meer voor dan veel mensen denken”, zeggen welzijnsmedewerker Anneke van Keulen en de heer Meinders (81). “Zeg maar Jochem, hoor. Ik heb een hippe voornaam”, grapt hij. Jochem is geen stilzitter en heeft tot zijn tachtigste doorgewerkt. “Ik stopte toen ik foutjes begon te maken. Toen wist ik… nu is het klaar!” Jochem woont sinds drie maanden in verzorgingshuis Wittesteijn in Emmeloord. Hij kon het thuis niet meer bolwerken.

“Vanmorgen werd ik verward wakker. Ik wist niet goed waar ik was en raakte ervan in paniek. Gelukkig ben ik alweer wat rustiger, maar tegelijkertijd realiseer ik me dat ik niet meer terug naar huis kan. Ik woon hier niet tijdelijk. Nee, dit is mijn huis. Dat is confronterend.”

“Ik mis de gesprekjes die ik vroeger had met klanten en ik kom er elke dag achter dat ik niet meer vooruit ga, maar achteruit. Regelmatig bekruipt me een gevoel van eenzaamheid. Ik ga dan vaak een stuk wandelen of ik ontvang bezoek van mijn kinderen. Het gevoel blijft. Het is heel moeilijk te omschrijven.”

Jochem doet er alles aan om fit te blijven. Zo loopt hij dagelijks de trappen op en af, is hij altijd bereid om mensen te helpen en wandelt hij eens per week naar zijn vrouw, die in Talma Hof woont. “Mijn vrouw is mijn vrouw niet meer. Ik mis haar hoe ze was.”
 

Kluts kwijt

“Vanmorgen was ik zelf de kluts even kwijt. Dan heb ik even geen behoefte aan koffiepraat. Ik blijf vanmorgen even rustig om mijn kamer om het voor mezelf op een rijtje te zetten. Het is niet niks om te verhuizen naar een verzorgingshuis. Het is een proces en ik zal moeten accepteren dat is wat het is.”

“Eenzaamheid bij ouderen heeft veel verschillende oorzaken’, legt Anneke uit. ‘Mensen op leeftijd zien steeds meer mensen om hen heen wegvallen, sommige mensen hebben geen kinderen, de kinderen wonen ver weg of kunnen niet goed met elkaar overweg. Ze missen het gevoel van onafhankelijkheid. Dat ze zomaar even op de fiets kunnen stappen om naar de markt te gaan bijvoorbeeld”, vertelt Anneke.
 

Niemand wil eenzaam zijn

“We kunnen zoveel leuke activiteiten voor onze cliënten organiseren, maar eenzaamheid zit diep van binnen. Samen met mijn collega’s in de zorg, de keuken, vrijwilligers en familie doen we ons uiterste best dat de mensen die bij ons wonen het zo fijn mogelijk hebben. We zorgen voor een gezellige sfeer, bieden een luisterend oor en slaan een arm om iemand heen. Niemand wil namelijk eenzaam zijn.”

Wat kunnen we nog meer tegen eenzaamheid doen? Jochem heeft een duidelijk antwoord. “Gewoon op bezoek gaan en contact houden met oude mensen”, zegt hij met een glimlach. Hij loopt samen met Anneke -al moppentappend- naar buiten om een foto te maken. “Ik voel me weer een stuk beter. Het was fijn om mijn verhaal te kunnen delen”, besluit hij positief.