'Ik voel mij weleens alleen'

“Als ik me alleen voel, kruip ik het liefst in bed”, zegt Maja Buntsma (89). Maja ziet slecht, haar geheugen laat haar soms in de steek en ze heeft een klein netwerk. Mantelzorger Diet Maissan zoekt haar meerdere keren per week op. Voor de gezelligheid, maar ook om praktische zaken te regelen.

Diet vertelt hoe ze Maja ontmoette. “We zijn eigenlijk op elkaars pad gekomen, toch?”, zegt ze. De dames lachen. “We kenden elkaar van de kerk. Jarenlang hadden we elkaar niet meer gesproken, maar nadat we bij elkaar in de buurt kwamen wonen, kregen we een nieuw contact. Dat werd een intensiever contact nadat Maja’s man Wim ons vroeg of we hen af en toe ergens met de auto heen wilden brengen. Hij mocht door zijn ziekte niet meer autorijden buiten de Noordoostpolder. Als bedankje gingen we met elkaar uit eten. Het was heel gezellig.”

Alleen

Wim overleed in 2014. En vlak daarna overleed ook hun dochter Trudi. Maja kwam er alleen voor te staan. Ze verhuisde naar De Golfslag en later naar een ander verzorgingshuis, ook van Zorggroep Oude en Nieuwe Land. Diet is sindsdien mantelzorger voor Maja en regelt al haar zaken, bezoeken aan huisarts en specialisten en ze doet boodschappen. Diet’s man, Jan, doet de financiën.

Diet biedt een luisterend oor en praat met haar, meestal over vroeger. Soms tref ik haar slapend in haar stoel aan. Marja ziet slecht dus ze kan niet lezen of televisie kijken. Daardoor mist zij veel van wat er in de wereld gebeurt. Tussen de middag warm eten beneden is te druk, dus eigenlijk zit ze heel veel op haar kamer.” Maja knikt. “Ja, ik voel me wel eens alleen. Het liefst kruip ik dan in mijn bed. Mijn kussens en dekbed zijn zacht.”

Verjaardag

Diet: “Weet je nog dat we op je verjaardag het hele verzorgingshuis hebben getrakteerd op gebak? Heel veel mensen kwamen je persoonlijk feliciteren.” Mara grinnikt. “Zoveel dat ik er een zere hand van kreeg!” Het hoogtepunt van de dag was een bezoekje van Sandra, degene die in het verleden haar EAV'er (Eerst Aanspreekbare Verantwoordelijke) was. “We moesten huilen. Zo mooi was het. Sandra is heel speciaal voor mij en het was fijn om haar een knuffel te geven.”

Af en toe gaan ze samen op pad. Even naar buiten met de rolstoel, frisse lucht! Morgen staat een kopje koffie bij Eindeloos, waar ze vroeger vaak met haar man kwam, op het programma. “We maken er samen het beste van. Eens per jaar zoeken we haar beste vriendin in Goes op. Dat is eigenlijk Maja’s enige contact.” Diet, voorheen geestelijk verzorger bij Zorggroep Oude en Nieuwe Land, doet haar best er voor Maja te zijn en neemt haar taak serieus.

Aandacht

“Eenzaamheid komt veel voor bij ouderen, zeker bij hen die op hoge leeftijd nog thuis wonen”, vertelt ze. “Zelfs bij mensen die wekelijks naar de bridge, kerk en het koor gaan. Wat mensen vaak missen is aandacht voor hun verhaal, veiligheid, gezelligheid, samen eten. We leven in een tijd dat mensen steeds langer thuis wonen en pas een indicatie voor een verpleeghuis krijgen als het echt niet meer kan. Wat dat betreft waren die gezellige, bejaardenhuizen van vroeger, waar ouderen volop met elkaar koffiedronken, zo gek nog niet".