‘In het ziekenhuis zou het afscheid niet zo mooi geweest zijn’
Ze zijn zussen, vriendinnen en ook nog eens collega’s bij Zorggroep Oude en Nieuwe Land, Jannet Veldman-Lok en Hermien Rook-Lok. En beide verloren ze onlangs hun vader. De laatste dagen aan het bed en de betrokken palliatieve zorg in Nieuw Clarenberg staat hen nog helder voor de geest. “Het waren hele mooie dagen en we kregen alle ruimte om bij onze ouders te zijn.”
Vader Henk heeft een prachtige tijd gehad in Nieuw Clarenberg. Daarover zijn de zussen het roerend eens. Fysiek zat het hem de laatste jaren echter niet mee. “Hij had reuma, een lekkende hartklep en al een hersenbloeding gehad toen hij werd opgenomen in het ziekenhuis met een vervelende griep. Daar is hij heel ziek van geweest,” begint Jannet, huishoudelijk medewerker in verpleeghuis Talma Hof. “Na de revalidatie bleek dat hij niet meer thuis kon blijven wonen. Midden in de coronatijd is hij in april vorig jaar in Nieuw Clarenberg komen wonen.” Zes maanden later komt zijn vrouw hem vergezellen. Het echtpaar krijgt twee eenpersoonskamers naast elkaar. In de een wonen ze, in de ander slapen ze. “Op 23 september, precies op zijn 80e verjaardag, hoorde vader dat zijn vrouw bij hem kon komen wonen,” weet Hermien nog. “Dat is het mooiste verjaardagscadeau dat ik ooit heb gehad,” laat hij ontroerd weten. Jannet: “Voor moeder was het wel even wennen, want ze redde zich nog goed maar moest nu alles uit handen geven. Nu ze er zit is ze er heel blij mee.”
Zussen Hermien (l) en Jannet: 'We kregen alle ruimte om afscheid van vader te nemen.'
Longontsteking
Een half jaar wonen de twee gelukkig samen als er huidkanker bij vader wordt geconstateerd. Liefst 35 keer reist hij naar Groningen voor bestraling. Een intensief traject. De laatste keer brengt hij nog een nacht door in het ziekenhuis omdat de wond ernstig bloedt. “Na twee maanden bleek dat de bestraling geen enkel effect had gehad,” vertelt Hermien. “Toen zag je meteen aan zijn gezicht: nu is het klaar.” Vader probeert er nog wel het beste van te maken, een geliefde karaktertrek. Op zijn scootmobiel rijdt hij op een maandag nog naar Blokzijl om hoogstpersoonlijk het nieuwe huis van een familielid te bekijken. ’s Avonds slaat een verpleegkundige alarm als ze vindt dat hij zeer zwaar ademt. Het blijkt een longontsteking te zijn. Jannet: “De huisarts zei dat hij niet meer beter zou worden en dat we moesten kiezen tussen het ziekenhuis of hier. We kozen om hier te blijven want nu mochten we als familie er allemaal bij. Dat had in het ziekenhuis nooit gekund.”
Ruimte
De laatste dagen van vaders ziekbed zijn een achtbaan van emoties. Het ene moment komen de kinderen naar het bed gespoed, het andere moment zit hij plotseling rechtop in bed een boterhammetje te eten.“Er waren ook momenten dat hij dacht dat hij al overleden was,” herinnert Jannet zich nog. “En hij maakte steeds grapjes,” vult haar zus aan. Zij is in het dagelijks leven welzijnsassistent in De Zaaier in Blokzijl. “Dan werd hij wakker en zei soms de vreemdste dingen zoals: ik kan me niet voorstellen dat ik straks in een kist lig.” Ze moeten er nog allebei om lachen.
Zolang als hij kon deed vader Henk nog mee met de gang-gymnastiek.
Lach en traan
“Toch waren het hele mooie dagen en in de eenpersoons slaapkamer kregen we alle ruimte om er bij te kunnen zijn,” gaat Jannet verder. “Af en toe kwam de zuster even om het hoekje kijken. Nee, het ziekenhuis zou niet zo mooi geweest zijn.” Als kort daarop de slaapperioden weer toenemen, lijkt het einde nabij. Hermien: “We zeiden steeds: ‘Toe maar vader. Ga maar. Het is goed.’ Maar dan antwoordde hij ineens: ‘Ja, maar zo makkelijk gaat het niet.” Een lach en een traan.
Mooi
Bij het aanbreken van het weekend raakt vader nog in een delier maar slaapt die nacht toch rustig in. Zaterdagochtend vroeg slaakt vader dan zijn laatste zucht. Moeder en zoon zijn erbij. “Vanaf dat moment kan men in Nieuw Clarenberg niets meer doen. Dan is het aan de uitvaartverzorger,” vertelt Jannet. “We hebben nog wel geholpen met vader wassen en aankleden. Dat was heel mooi om te doen. Vader was ook de eerste die hier na de coronagolf weer mocht worden opgebaard.”
Ingeburgerd
Dat vader en moeder toch een half jaar samen hebben gewoon in Nieuw Clarenberg is iets waar de zussen nog steeds dankbaar voor zijn. “Moeder is nu goed ingeburgerd en heel blij dat ze hier zit. Na het overlijden van vader durfde ze eerst de gang nog niet goed op. Maar dat was snel voorbij. Nu zegt ze steeds: ‘Wat ben ik blij dat ik hier zit en wat heb ik het toch goed.”
