'Je moet wel proberen om steeds weer grenzen te verleggen’

Niet iedereen herinnert zich zijn herseninfarct. Maar Gerda Visscher (73) uit Sint Jansklooster kan het tot in detail na vertellen. “Ik was in de supermarkt en stond bij de groenten. Daar wilde ik een plastic tasje pakken maar ik kon er niet bij. Graaide in het luchtledige. Toen werd het me raar voor de ogen. ‘Help, ik ga vallen!’ riep ik. Mensen snelden toe. Mijn linkerkant bleek verlamd.”

Echtgenoot Henk (75) stond voor de winkel bij het pinautomaat te wachten tot zijn pas werd uitgespuugd. Hij zag de commotie in de winkel maar kon niet snel handelen. De supermarkteigenaar was wél snel ter plaatse. “Die hielp ons uitstekend en liet ons niet in de steek totdat we op transport waren gezet,” blikt Gerda terug. “Ik moest in de auto naar onze eigen huisarts in Vollenhove. Hierdoor gingen kostbare minuten verloren. Toen we aankwamen zei de assistente: ‘Ik heb de gele auto al besteld.’ Die bracht ons naar het ziekenhuis in Meppel.” Gerda kan er nu vol opluchting over praten. “Ik heb het er relatief goed van afgebracht. Wel merk ik dat ik niet goed op sommige woorden kan komen. Wordt vergeetachtiger. En ik kon al niet zo best lopen maar dat is door het infarct nog slechter geworden. Dat vind ik heel erg jammer. Je kunt niet terug, moet je erbij neerleggen. Ik ben gewoon de oude niet meer.” Dat laatste moet manlief beamen. “Ze is wel wat veranderd. Kort lontje enzo.”

Verademing

Henk was al mantelzorger maar doet nu praktisch alles in het huishouden. “De wasmachine kende ik niet maar dat is nu ook een peulenschilletje. Door de week helpt mijn vrouw wel bij het eten koken.” Via Zorgroep Oude en Nieuwe Land krijgen de Visschers één keer per week thuiszorg. Die geeft tips hoe zaken nog efficiënter kunnen. “En de verpleegkundigen staan in contact met Henneke, onze vaste neurologieverpleegkundige. Die komt ook nog geregeld langs en dat wil ik nog wel zo houden,” aldus Gerda. “Zij heeft ons erg geholpen om een nieuwe modus te vinden in ons leven.” Twee uur per week is er ook nog huishoudelijke hulp over de vloer. Vooral voor Henk een verademing want hij voelde zich flink overbelast. “Ik kan het nog wel aan hoor. Maar het is wel fijn. Nu kan ik er op uit als de hulp er is. Dan fiets ik wat rond in Vollenhove. Heerlijk.”

Niet klagen

Samen gaat het echtpaar ook naar alle lotgenotenbijeenkomsten van de Zorggroep. “Je hebt steun aan elkaar want je merkt dat je niet alleen staat in je ellende,” vertelt Henk. “En we hebben ook schik,” vult Gerda haar man aan. Kijkend naar haar situatie nu mag ze niet klagen, vindt ze. “Het kan beter, het kan slechter. Je moet wel proberen om steeds weer grenzen te verleggen en daar ben ik nu pas aan toe. Ik ben niet bang gelukkig. Wel raad ik mensen aan die een infarct krijgen: bel direct 112 en niet eerst de huisarts. Elke seconde telt. Dat heb ik wel geleerd.”