Een nacht van Annemiek Ellen - Ook 's nachts staat ZONL paraat

Annemiek Ellen is verzorgende IG en werkt in de Ambulante Nachtzorg van Zorggroep Oude en Nieuwe Land. Met vier collega’s is zij ’s nachts verantwoordelijk voor de verzorging van cliënten in de gemeente Steenwijkerland, Noordoostpolder en Urk. Haar dienst begint op het moment dat de meeste mensen naar bed gaan. Ze brengt mensen naar het toilet, zorgt voor het toedienen van medicijnen en als er op de alarmknop wordt gedrukt, is ze er zo snel mogelijk. “Geen nacht is hetzelfde”, zegt Annemiek.

23:00
“Ik begin mijn nachtdienst op kantoor in Steenwijk. Ik werk al vier jaar ’s nachts en vind het heerlijk. Ik kan er erg goed tegen. De bereikbaarheidsapp van de wijkverpleging wordt na 22:00 uur naar ons team doorgeschakeld. Zo zijn we snel op de hoogte als een cliënt contact opneemt of op de alarmknop drukt. Ik pak de dossiers van onze vaste cliënten erbij en lees wat er die dag is gebeurd. Is er iemand gevallen en heeft hij hierdoor extra hulp nodig? Wie heeft andere medicijnen gekregen en wat zijn verder bijzonderheden? Met mijn collega’s neem ik de komende nacht door en verdelen we de routes door het gebied.”

0:00
“Ik stap mijn dienstauto in en begin aan mijn ronde langs de cliënten die elke nacht mijn hulp nodig hebben. Vannacht parkeer ik voor De Meenthehof, waar mensen met dementie kleinschalig wonen. Samen met een medewerker leggen we een bewoner in een andere slaaphouding, om doorligplekken te voorkomen. Ik weet toevallig dat de kleindochter van mevrouw op visite was vandaag en vraag haar ernaar. Ik vind het belangrijk om een band op te bouwen met mijn cliënten. Om ze een veilig en vertrouwd gevoel te geven. Te laten weten dat ik er voor hen ben en de drempel lager te maken om de alarmknop te gebruiken als er iets is.”

01:30
“Ik breng een cliënt naar bed na een toiletbezoek. Mijn telefoon gaat. Een noodoproep van de meldcentrale. ‘Bloed, bloed, bloed’, roept een cliënt. Ik weet meteen hoe ernstig het is en de adrenaline die in mijn bloedbaan schiet, geeft mij de boost en focus die ik nu hard nodig heb. Ik vertel de cliënt waarom ik gelijk weg moet en vlieg de deur uit. Even later sta ik binnen. Gelukkig, de ambulance is er al. Ik ondersteun ze waar nodig: pak een tas in met schone onderbroeken en een tandenborstel, overhandig de medicatielijst, bel de familie en het belangrijkst: ik sla een arm om de cliënt heen. Hij heeft een ernstige bloeding en gaat met de ambulance mee. Ik stel hem gerust en hij lacht: ‘goh ja, dit overkomt mij weer.’ Opgelucht sluit ik even later de voordeur. We waren er op tijd bij.”

03.30
“Ik kom binnen bij een mevrouw in woonzorgcentrum Nijenstede in Steenwijk. Zachtjes doe ik haar slaapkamerdeur open en gluur naar binnen. “Alles is oké”, hoor ik. Ik leg uit dat ik door een spoedgeval iets later ben en wens haar een goede nacht. Een paar weken terug is ze gevallen en werd ze pas de volgende morgen naast haar bed gevonden. Met een lange ziekenhuisopname als gevolg. Nu checken we elke nacht even of ze veilig in bed ligt.”

06.45
“De zon komt op. Op de weg begint de eerste file alweer te ontstaan. Heerlijk dat ik tijdens mijn werkuren de weg voor mezelf heb. Ik ben weer terug op kantoor. Ik bespreek de nacht met mijn collega’s. Eigenlijk bellen we de hele nacht al met elkaar. Dat is ook nodig om de beste en snelste zorg te kunnen leveren. Ik vul de dossiers aan. Waar moet de wijkverpleging vandaag rekening mee houden? Ik schrijf mijn uren, doe de kasten op slot en schuif de stoelen aan. Ik trek de deur van het kantoor achter mij dicht en dan mag ik slapen.”

Annemiek Ellen doorkruist ons werkgebied in donkere nachten.