Oudste vrijwilligersechtpaar van Nederland stopt
Samen hebben Wieb en Wobbe Boonstra een mensenleven lang vrijwilligerswerk verricht voor onder andere Zorggroep Oude en Nieuwe Land, maar nu is daar dan toch een eind aan gekomen. Hoewel Wobbe het ondanks zijn 95 jaar nog niet kan laten en zijn buurvrouw met boodschapjes blijft helpen. “Dat is gewoon naastenliefde. Omzien naar de zwakkeren is Gods gebod.”
We schrijven 1978 als Wieb haar vrijwilligerswerk in verzorgingshuis Golfslag begint. “Vrienden van ons gingen er wonen en toen zijn we ze gaan helpen. Zo ben ik erin gerold,” blikt ze terug. “Ik reed veel met bewoners naar dokters en ziekenhuizen.” Later helpt Wieb ook bij het eten en is ze het vaste gezicht bij het handwerken. Echtgenoot Wobbe is dan nog niet zover. Nadat de twee in 1953 getrouwd zijn, vestigt het paar zich in de polder waar Wobbe sloten gaat graven. Geboren en getogen in een klein boerderijtje op de grens van Groningen en Friesland, koestert hij de droom van een eigen boerderijtje. Als hij de illusie laat varen dat dit écht haalbaar is, besluit hij om hovenier te worden. Wobbe en Wieb vestigen zich in Emmeloord en krijgen uiteindelijk acht kinderen. Op zijn 61e hangt Wobbe zijn grashark aan de wilgen en gaat met pensioen. De geraniums lokken de oud-hovenier niet en hij besluit de handen als vrijwilliger uit de mouwen te steken. Baantjes bij de Balansruiters en het ophalen van oud-papier kunnen hem niet genoeg bekoren en dus meldt hij zich ook in 1988 als vrijwilliger bij Golfslag. Hij haalt en brengt de bewoners twee keer per week naar de koffieochtenden zal dat tot de dag van vandaag blijven doen.
Een collega-vrijwilliger overhandigt het echtpaar Boonstra een fraaie bos bloemen.
Lintjes
Als in 2015 Golfslag haar deuren sluit, maken Wieb en Wobbe de overstap naar Hof van Smeden. “Jullie brachten de bewoners naar de koffie, deden boodschappen. Niets was jullie te gek en het was jullie nooit teveel,” blikt welzijnsmedewerker Klazien van Rooijen in haar toespraak op de roemrijke vrijwilligersloopbaan van de twee terug. Die zitten duidelijk te genieten met hun lintjes op het revers. Het echtpaar werd in 2008 geridderd voor haar inzet in de Terminale Thuiszorg, De Zonnebloem en in De Golfslag. “Dat komt haast nooit voor, dat man en de vrouw allebei een lintje krijgen,” glunderde Wobbe toen trots.
Met trots werden de lintjes opgespeld...
Dankbaarheid
Na respectievelijk 43 en 33 jaar vrijwilligerswerk houden Wieb en Wobbe het nu officieel voor gezien. Daarmee zijn ze zonder twijfel het oudste vrijwilligersechtpaar van Nederland. Reden voor de Zorggroep om hen eens goed in het zonnetje te zetten. In het restaurant zijn de bewoners opgetrommeld, er is taart, bloemen en een cadeau: een sjieke leeslamp voor in het appartement. “Een teken dat het gewaardeerd wordt wat we doen,” concludeert Wobbe die alles eigenlijk maar met één drijfveer heeft gedaan. “Naastenliefde. Het is Gods gebod om om te zien naar de zwakkeren. Dat zit er van jongs af aan in. We kwamen allebei uit een groot gezien en dan hielp je elkaar gewoon.” En wat kreeg hij ervoor terug? “De dankbaarheid die iemand dan uitstraalt.”
95 jaar maar nog vitaal genoeg om een flink ingepakt kado van zijn verpakking te ontdoen.
Jeugd
Zoals het een rasvrijwilliger betaamt, kan Wobbe het omzien naar de naaste niet laten. Hoewel hij nu officieel ontslagen is van de vrijwilligersplicht gaat hij door met burenhulp aan zijn 90-jarige buurvrouw aan de Houttuinen. “Ik ga met haar naar de winkel en ben er dan zelf ook meteen even uit. We moeten toch om blijven kijken naar elkaar. Dan geniet ik pas.”
De vele naambordjes getuigen van een imposante vrijwilligersloopbaan bij de Zorggroep.
In de écht vrije momentjes zal Wobbe zich terugtrekken onder de nieuwe leeslamp met puzzelboekjes: woordzoekers en Sudoku’s. Wieb (89) gaat straks enkele dagen naar de dagbesteding in Wittesteijn. “Als zij daar naartoe gaat, kan ik nog meer mensen bijstaan,” knipoogt haar man. Maar verder mag wat hem betreft de jeugd het vrijwilligersstokje in Hof van Smeden wel overnemen. “Omdat de mensen het nodig hebben. Ze moeten geholpen worden.”
De gelukkige en dankbare Wieb en Wobbe Boonstra mogen het nu rustiger aan doen. Maar kunnen ze dat ook?
