Sietske Hussain: van medewerker naar cliënt bij ZONL

‘Je komt op een leeftijd dat je zelf zorg nodig hebt’

Het is 10 uur, koffietijd. Sietske Hussain, geboren op 21 maart 1946 en dus 75 jaar oud, is met haar driewielfiets naar de dagbesteding van woonzorgcentrum Wittesteijn gekomen. Ze drinkt koffie en maakt op afstand een praatje met andere deelnemers. Vroeger werkte ze bij de Zorggroep en nu is zij, net zoals haar man, cliënt bij ons. We blikken met haar terug op vroeger en praten over hoe het is om na jarenlang zorg te verlenen, nu zorg te ontvangen.

Hoe begon uw carrière in de zorg?
“De juf op de kleuterschool zei al, dat kind wordt verpleegster! Dat wist ik zelf natuurlijk nog niet, maar later was dat wel mijn grote wens. Na de huishoudschool begon ik op mijn zeventiende te werken in de zorg. En toen ik negentien was, deed ik de opleiding tot verpleegkundige. Velen wilden met kinderen werken, maar dat was voor mijn geen optie. Ik koos juist voor ouderen, dat trok me aan. Ik ging dan ook aan de slag in een verzorgingshuis op de Veluwe.”

Hoe zag uw werk bij ZONL eruit?
“Ik heb 12 jaar als weekend-avond-nachthoofd in Talma Hof gewerkt, tot mijn pensioen. Dat was een mooie functie. Ik was het aanspreekpunt van het hele huis en werd dus ingeschakeld waar extra hulp nodig was, bijvoorbeeld bij overlijden of ernstige ziektes. Het was goed te combineren met de kinderen thuis. Dat was heel fijn. Het was in die tijd niet zo normaal, maar ik heb altijd doorgewerkt toen ik kinderen kreeg. Het geluk was dat mijn ouders om de hoek woonden. Zij hebben veel op de kinderen gepast en in het weekend was mijn man er voor ze.”

‘We hadden een hecht team’

Wat is u bijgebleven van uw tijd in Talma Hof?
“Er was een periode dat veel jonge mensen overleden. Deze verdrietige gebeurtenissen konden we goed delen met collega’s. We hadden een hecht team. We deelden ook leuke gebeurtenissen. Toen ik vijftig werd kon ik op het werk mijn sandalen maar niet vinden. Die bleek Sarah aan te hebben, de pop die de collega’s stiekem hadden neergezet. En toen ik mijn eerste kleinkind kreeg, liep ik trots met een foto rond. ”Kijk, dit is mijn kleindochter”, riep ik dan. Wat ik mij ook nog kan herinneren is dat we met ons team heel erg hebben gestreden voor een loper, een sleutel om in verschillende ruimtes te komen. Dat is uiteindelijk gelukt!”

Sietske Hussain vertelt bij de dagbesteding: “Ik hoop dat meer mensen kiezen voor het werken in de zorg’.

Hoe is het om nu zelf zorg te ontvangen?
“Je komt op een leeftijd dat je zelf zorg nodig hebt. Ik loop niet meer zo goed. Heel veel dingen lukken gewoon niet meer. De ene keer kan je daar beter mee omgaan dan de andere keer. Je levert elke keer weer wat in. Maar ja, dat hebben alle mensen. Vanwege corona ga ik nu tijdelijk één keer per week naar de dagbesteding in Wittesteijn. Voorheen was het twee keer per week in Hof van Smeden. Het is goed om even van huis te zijn. Mijn man heeft meer zorg nodig, daarom komt elke dag de thuiszorg van de Zorggroep langs. Ik zou best wel naar een verzorgingshuis willen, maar mijn man wil dit absoluut niet.”   

Welke verschillen ervaart u tussen de zorg van vroeger en nu?
“Ik ben van de naoorlogse tijd. Toen was er nog niets. Mijn vader moest vechten voor een lakentje en luiers. Vroeger was het allemaal heel ouderwets. Tijdens mijn opleiding en mijn werk hadden we weinig hulpmiddelen, we moesten zelf alles uitvinden. Door de jaren heen kwamen er steeds meer hulpmiddelen, zoals tilliften. In mijn tijd ging alles in mappen, je had veel schrijfwerk. Tegenwoordig gaat alles op de computer. Ook de begeleiding is veranderd. Vroeger had je wat meer tijd voor een praatje en wat extra verzorging. Het is niet anders... Wij babyboomers worden allemaal tegelijk oud en de gezinnen steeds kleiner. Dus meer ouderen en minder mensen die in de zorg werken.”

‘Wij babyboomers worden allemaal tegelijk oud’

Hoe kijkt u tegen de toekomst van de zorg aan?
“Ik hoop dat meer mensen kiezen voor het werken in de zorg. Maar je moet er wel voor voelen, anders wordt het niets. Je hebt het vaak van jongs af aan in je. De toekomst van de zorg zal er heel anders uit zien. Ik ga wel mee in veranderingen, tot op zekere hoogte. Straks staat er een robot aan je bed. Dat lijkt me vreselijk! Als ik oud genoeg wordt maak ik dat misschien nog mee, maar eigenlijk hoop ik voor die tijd mijn ogen te sluiten.”

De Zorggroep bestaat 75 jaar, wat wenst u haar toe?
“Allereerst wil ik ze feliciteren met dit jubileum. Iets om trots op te zijn, want het is zeker in deze tijd niet makkelijk. Ik wens de Zorggroep en daarmee alle medewerkers veel geluk voor de toekomst en nog vele goede jaren.”