Week van de Reflectie: ‘Iedereen vindt troost op zijn eigen manier’

Normaal gesproken brengt de herfst al menig mens uit balans maar de coronatijd stemt veel bewoners bij Zorggroep Oude en Nieuwe Land nog eens extra droevig. Reden voor Jacob Oeverbeek om het onderwerp eenzaamheid eens aan te kaarten in zijn ontmoetingsgroepen. Oeverbeek begon onlangs als geestelijk verzorger. “Ik zag dat iedereen op zijn eigen manier troost haalt uit het geloof of gewoon het leven.”

Het is de Week van de Reflectie. Een mooie gelegenheid om het met de bewoners te hebben over eenzaamheid en troost in moeilijke tijden. “In de twee ontmoetingsgroepen in verpleeghuis Talma Hof die ik leid, zitten we met de bewoners een uurtje bij elkaar om gewoon over het leven na te denken,” begint Jacob.  “Ik begin altijd met iets tastbaars: een kaars. Die steek ik aan en dat brengt al meteen een soort verstilling met zich mee. Vorige week was het een donkergele wat me aan de herfst doet denken. En de herfst, dat geeft altijd wat een droevig gevoel. De blaadjes vallen. Ik begon dan ook met het gedicht ‘Herfst’ van Rainer Maria Rilke.” In zijn groep gaat het daarna al gauw over de eenzaamheid die iedereen wel eens voelt. Vooral nu.

Troost
De bewoners vinden het duidelijk moeilijk om met eenzaamheid om te gaan. Stuk voor stuk vinden ze hierbij op een andere manier troost. Jacob: “De een vertelt hoe het geloof dat God jouw leven in zijn hand houdt hoopgevend. Een andere vertelt over het vooruitzicht om te komen in het hemels Jeruzalem waar geen eenzaamheid meer is en geen tranen meer zijn. En dat God jou bij name kent.” Ook treffend vind de geestelijk verzorger het troostrijke gevoel van een bewoner die niet religieus is maar het toch heel treffend verwoordt. “Hij zei: Ik voel me soms een aardappelplant. En ik ben de grote aardappelplant. Ik heb gegroeid en gebloeid en heb kleine aardappels grootgebracht. Straks ga ik sterven. Ik heb mijn taak goed volbracht en ben een goede plant geweest.”

Collega’s
Ook een paar verzorgenden en verpleegkundigen zijn er bij komen zitten. Zij geven aan dat zij vooral troost  ervaren van familie. “Iemand zegt: Ik word getroost door de bewoners. Het is soms moeilijk in mijn leven maar dan vind ik troost in de manier waarop ik met jullie omga en jullie met mij omgaan,” vertelt Jacob. “En dat vind ik het mooie van de Zorggroep. Dat we elkaar van mens tot mens mogen ontmoeten. Iedere dag weer.”