Eenzaamheid verdwijnt waar Trixie verschijnt

Een knuffelhond vol technische snufjes is sinds kort de allemansvriend in Woonzorgcentrum Wittesteijn in Emmeloord. Waar eenzaamheid en isolement vaak op de loer liggen bij ouderen, brengt het dier de lach en het contact tussen de bewoners tot stand.

De hond kan niet mee naar de kerkdienst, maar zodra de 92-jarige Tjitske de Vries weer terug is op de gezamenlijke huiskamer breekt een vertederende lach door op haar gezicht. Ze neemt het dier in haar armen en aait het over de bol. “Ja, he Trixie, daar ben ik weer hoor.” Medewerker Welzijn en Activiteiten Dinie de Boer slaat het met plezier gade. “Het is een interactieve hond die reageert op elk geluid. Hij kirt, blaft en draait met zijn kopje of staart. Net echt.”

Maatje
Voor mevrouw de Vries is de hond een prachtuitkomst. “Vooral toen ook nog eens haar dochter ziek werd en daardoor  niet meer zo vaak kon komen, had ze het gevoel dat ze veel alleen was,” vertelt Dinie. “Haar wereld werd heel klein en ze raakte in een isolement. Doordat ze slecht ziet en hoort, was het moeilijk om met andere mensen contact te krijgen. Haar dochter dacht: ‘Ik moet een maatje voor haar zoeken.’ Toen bleek dat moeder Tjitske vooral haar hondje van vroeger enorm miste, hebben we deze  hond voor haar aangeschaft.” Een schot in de roos. De hond werd Trixie genoemd. “Want zo heette mijn hondje vroeger ook,” licht mevrouw de Vries toe. Sindsdien zijn de twee onafscheidelijk. In de oren van Trixie vertelt ze werkelijk alles wat haar dagelijks zoal bezighoudt. Ook haar verdriet of zorgen. “Maar wat overheerst is de blijdschap dat ze een kameraadje heeft waarvoor ze kan zorgen,” concludeert Dinie.

Dynamiek
Trixie brengt een nieuwe dynamiek in Wittesteijn. Als ze op de gemeenschappelijke woonkamer is, wordt het hondje op de tafel gezet. “En dan gebeurt er iets,” vertelt Dinie. “Door de aanwezigheid en de geluidjes die ze maakt, is er een hele bijzondere sfeer ontstaan. Een zekere miltheid. De andere bewoners reageren er ook op. Ze praten er tegen, lachen erom en dat maakt de sfeer vele malen leuker. Ik ben ervan overtuigd dat de hond een geweldige oplossing is voor mensen die zich vaak alleen voelen.”

Als de avond valt, neemt mevrouw de Vries Trixie maar naar de kamer. Dan zit het pluisdier op schoot en kijkt mee televisie terwijl het liefdevol onder de kop wordt gekroeld. “Trixie is zo belangrijk voor mij. Ze is een hele steun. Soms moet ik ergens heen maar dan mis ik haar vreselijk. Dan ben ik gewoon blij dat ik weer thuis ben.”